Archive for May 31, 2008

Cómo nos venden la moto, de Noam Chomsky e Ignacio Ramonet

Nesta obra “compartida” por Noam Chomsky e Ignacio Ramonet, reflexionan sobre o uso dos medios de comunicación e a manipulación da información como ferramentas de poder.

Adoita dicirse que a comunicación é o cuarto poder, despois do ejecutivo, do lexislativo e do xudicial. Moitas veces, o poder que proporcionan os medios de comunicación aos seus propietarios permítenlles estar por riba deses tres poderes clásicos.

Chomsky, na súa parte ilustra con exemplos a súa reflexión sobre a influencia na opinión pública do sistema de propaganda. A sociedade é considerada coma un “rabaño desconcertado” que non é quen de xestionar os seus propios asuntos e ao que hai que guiar. Con semellante grao de cinismo se acusou ao asociacionismo de poñer en crise á democracia.

Ramonet titula a súa parte como “Pensamento único e novos amos do mundo”. Define o pensamento único como «a tradución a termos ideolóxicos de pretensión universal dos intereses dun conxunto de forzas económicas», e cuxos principios son a primacía económica sobre as cuestións políticas, o mercado e a competencia como mecanismo regulador, o libre intercambio, a división internacional do traballo, a privatización… Isto unido á súa influencia nos medios de comunicación provoca que os grupos empresariais son os que de verdade teñen o poder, e non os gobernos.

Segundo Ramonet, a concentración do poder nas multinacionais da comunicación estanos a levar cara ao pensamento único. E a consideración da información coma un produto leva consigo o seu achegamento a formas de distracción e entretemento, no lugar de fomentar o pensamento crítico e o debate.

Manuel González Leis (mes de marzo)

May 31, 2008 at 10:47 pm Deja un comentario

Francisco Umbral escribe a su mujer

Carta a mi mujer es una obra póstuma, sí, pero que nos viene a confirmar algo que ya muchos sospechaban: a Francisco Umbral aún le queda mucho que decir en el ámbito literario. Y así es como, a nueve meses de su muerte, ve la luz una de las obras más intimistas y personales del gran genio escritor. Poco antes de morir, fue el propio Umbral el que dio su autorización para la publicación de este libro, después de algunas décadas (lo escribió en los años 80) mantenido en la oscuridad y esperando el momento propicio para hacer su aparición.

Bajo la forma de prosa poética, Francisco Umbral rinde homenaje a su mujer, con una larga carta en la que describe la vida del matrimonio a principios de los años 80, cuando vivían en Madrid y acababan de comprarse una casa. El jardín, descrito de una forma casi idílica, le sirve como escenario para, como ya señalé, hacer una disección de su matrimonio, pero con un estilo que hace que trascienda la experiencia personal para presentarse como la esencia de todos los matrimonios en general, con la convivencia y la complicidad que sólo las experiencias compartidas pueden generar. Una carta a María España, su mujer, la que lo acompañó desde el año 1959. Una mujer más en su vida, pero según sus propias palabras, la única que llegó para quedarse.

Sin embargo, esta no es la primera obra en la que Umbral se muestra casi transparente, dejando sobre el papel sus sentimientos para que el lector pueda compartirlos. La obra más dolorosa del escritor fue la titulada Mortal y rosa, dedicada a su hijo de seis años muerto por leucemia.

Ahora, Umbral hace llegar a su mujer una larga carta con un remitente ansioso por mantener el recuerdo, probablemente símbolo de todas aquellas que el escritor quiso mandar en vida y que por un motivo u otro, quedaron olvidadas en un cajón de su mente.

Alba García Vázquez

(Mayo)

May 31, 2008 at 10:35 pm Deja un comentario

Nosotras en el país de las comunicaciones, coordinado por Silvia Chocarro Marcesse da ONG ACSUR-Las Segovias

Neste libro, son as protagonistas e creadoras de novos medios de comunicación alternativos as que falan das súas experiencias e as que transmiten as súas reflexións sobre dous conceptos como son comunicación e xénero no mundo actual. Esta é unha obra crítica cos medios de comunicación de masas, un dos factores que contribúe á perpetuación das desigualdades de xénero.

Os principais problemas que propoñen non se limitan á propiedade nin á participación nos medios, senon que tamén falan dun cambio do deseño e das orientacións, manifestan os seus desexos e esperanzas de desenvolvemento e construción doutro modelo. O seu obxectivo é chegar a crear un modelo no que non se ille a realidade social das mulleres de todo o mundo, no que non se teñan só en conta como datos, senón tamén coma suxeitos políticos. Ese é o motivo do desenvolvemento doutras experiencias comunicadoras e outros medios por todo o mundo.

19 autoras de latinoamericanas, españolas e árabes reflexionan sobre as dificultades de acceso das mulleres aos medios nun mundo no que a comunicación está marcada pola desigualdade de xénero. Unha delas, Llum Quiñonero di que as mulleres siguen precisando poder sobre elas mesmas, e a práctica informativa e comunicativa pode ser un dos camiños para conseguir un cambio cara a un mundo máis crítico e solidario.

Manuel González Leis (mes de xaneiro)

May 31, 2008 at 10:14 pm Deja un comentario

Homenaje a un clásico

Fue una tarde de un viernes, recién llegada de Santiago. Estaba buscando como loca por la biblioteca un libro que leer para hacer la reseña. He de confesar que tengo una mala costumbre: me dejo llevar por las portadas, a veces dejo que las primeras impresiones dominen mis decisiones. Pero en este caso, puedo afirmar que no me equivoqué. La portada de El Club Dumas me atrajo al momento. La sombra de ese hombre sin rostro que se proyecta sobre una estantería plagada de libros viejos mientras hojea uno de ellos, me insinuó que sus páginas tenían mucho que contar… así que, sin siquiera leer la sinopsis (opción para personas cautas), me decidí.

Para mi sorpresa, me encontré con todo un homenaje de Reverte uno de los clásicos de los géneros de aventuras: Los tres mosqueteros, de Alejandro Dumas. Pero el libro quería ir más allá, mostrando un mundo plagado de satanismo y esoterismo que participan en los juegos de pistas que nos brinda una trama totalmente fantástica.

Lucas Corso es un “cazador de libros” a sueldo al que le encargan comprobar la autenticidad del manuscrito de El vino de Anjou de Alejandro Dumas. Más tarde, Corso aceptará otro encargo: indagar sobre la autenticidad de un ejemplar del Libro de las Nueve Puertas del Reino de las Sombras, un manual que contiene claves para invocar al demonio. A partir de aquí, todo se va complicando y la narración nos lleva desde Madrid a Toledo, pasando por Sintra y París, permitiéndonos conocer a extraños personajes (obsesionados amantes de los libros, seguidores del diablo, una desconcertante mujer fatal).

Al acabar la lectura, tuve la sensación de haber participado de la historia, de los juegos, del misterio; de haber formado parte de esta narración sin fisuras, de argumento creíble y, sobre todo, perfectamente estructurada.

Alba García Vázquez

(Abril)

May 31, 2008 at 9:51 pm Deja un comentario

Una llamada del pasado

“Te he encontrado”. Así es como el pasado se pone en contacto con Zarza en la novela El corazón del Tártaro, de Rosa Montero. Una llamada telefónica da el pistoletazo de salida al comienzo de la historia. Pero lo más preocupante es que ese pasado suena aterrador y es el miedo el que empuja a la protagonista a iniciar una huida desesperada, una huida de esa voz que le llega desde mucho tiempo atrás por medio del teléfono.

Aunque nos entren dudas, no estamos ante una novela de terror, si no que lo que tenemos delante es una trama perfectamente construida en la que Rosa Montero no concede ni una sola línea de tregua al lector.

Una historia donde se mezclan pasado y presente. Un pasado oscuro en manos de la Blanca (la droga) en una Torre (el club) y dominado todo por una Reina (los suburbios de una gran ciudad). Un presente monótono que se rompe bruscamente porque un miembro de ese pasado vuelve a reclamar lo que es suyo.

Quizá lo más destacable sea la espectacular manera en la que se da vida a esos dos protagonistas principales. Aparecen ante el lector como siempre aparecen los personajes de un libro: como perfectos desconocidos. Y ahí es donde radica el talento del autor: en conseguir que ese desconocimiento se transforme en afecto o en odio, en lograr que acaben siendo personajes reales en la mente de cada uno de los que leen el libro. Y aquí se consigue y con creces. Los detalles acerca de sus vidas, su infancia, su evolución hacia el «mundo real» y su momento actual están dibujados de tal manera que, una vez unidos, conforman dos personas de carne y hueso, por más que su existencia se limite a las páginas.

Alba García Vázquez

(Marzo)

May 31, 2008 at 9:10 pm Deja un comentario

«Los mares del sur» Vázquez Montalbán

A través de Los mares del sur nos llega la cuarta entrega de la saga (compuesta nada más ni nada menos que por veintitrés libros) que nos introducen en las investigaciones del ahora célebre Pepe Carvalho, detective privado y apasionado de la gastronomía nacido de la pluma de Vázquez Montalbán que malvive entre caso y caso.

Podríamos decir que Los mares del sur es una novela negra, y no mentiríamos. Sin embargo, nos quedaríamos cortos. También es policíaca, detectivesca, criminal o, para no establecer límites innecesarios, novela a secas.

En este caso, Carvalho tiene que hacerse caso de la investigación de un nuevo crimen: el asesinato del rico empresario catalán Stuart Pedrell. La viuda es la que contrata al detective para averiguar qué es lo que hizo su marido el último año de su vida.

Con esta base como pretexto, Vázquez Montalbán nos incita a caminar entre toda una galería de personajes, desde las altas esferas de la sociedad catalana, a las más bajas. Gracias a su trabajo, Carvalho nos va mostrando como ni los buenos son tan buenos, ni los malos tan malos, pero todos forman parte de esa realidad social española. El escritor nos muestra una panorámica de una sociedad en evolución, liberada pero algo perdida tras la muerte del dictador Francisco Franco.

Yo decidí apuntarme como espectadora silenciosa a las investigaciones de este investigador irreverente, de un Bogart atípico, que me condujo a través del mundo de las drogas, el sexo y la marginación social, para conseguir cumplir con su labor detectivesca, buscando siempre la inspiración en su cada día menguada biblioteca con el sonido de su incombustible chimenea de fondo.

Alba García Vázquez

(Enero)

May 31, 2008 at 8:24 pm Deja un comentario


May 2008
L M X J V S D
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031  

Arquivo