Los tíos de Sicilia, Leonardo Sciascia

Si pudiésemos preguntar a Leonardo Sciascia cuáles fueron sus grandes amores probablemente nos respondería con dos palabras: “Italia y Sicilia”. El escritor italiano hizo de su tierra natal, y por extensión de su patria, los dos grandes temas de su literatura. No optó por una visión idílica, contemplativa, sino por una perspectiva satírica y crítica teñida de compromiso político por Italia.
Los tíos de Sicilia es la recopilación de cuatro relatos de juventud de Sciascia, en los que se hace una crónica de la sociedad siciliana: desde los acontecimientos de 1848 y el espíritu de unificación, hasta una Italia dolida por la guerra y propensa a dejarse llevar por las ilusiones del American Way of life. Realidad y ficción se dan la mano para realizar una dura crítica a los fanatismos, a la mafia, o a la pasividad de los italianos en las ocasiones difíciles. Los personajes adquieren entidad real y compleja y se convierten en universales, lo que viene a ratificar una de las frases de Leonardo Sciascia en vida, “Sicilia es la metáfora del mundo”.
Sciascia hace un ejercicio de memoria histórica que demuestra la necesidad de reflexionar sobre los errores del pasado. Incisivo y conciso, el escritor italiano, recrea de forma realista una serie de acontecimientos que por su distancia espacial podrían resultarnos lejanos, pero que gracias a su pericia se nos antojan más cercanos de lo que creíamos.

Carla Losada Souto

Carta ao señor Futuro

“O mundo é o mercado. O mercado mundial, onde se compran países. Nada novo. América Latina naceu para obedecelo, cando o mercado mundial aínda non se chamaba así, e con todo, seguimos atados ao deber da obediencia. Esta triste rutina dos séculos comezou co ouro e a prata, seguiu co azucre, o tabaco, o guano, o salitre, o cobre, o estaño, o caucho, o cacao, a banana, o café, o petróleo? Que nos deixaron eses esplendores? Deixáronnos sen herdanza nin querenza. Xardíns convertidos en desertos, campos abandonados, montañas esburacadas, augas podres, longas caravanas de infelices condenados a unha morte temperá, palacios baleiros onde deambulan os fantasmas? Agora é a quenda da soia transxénica e da celulosa.”

Este fragmento de Carta ao señor Futuro, é un reflexo da visión de Eduardo Galeano do noso pasado, presente e futuro. Esta obra é a primeira tradución ó galego do xornalista uruguaio. O libro recompila unha serie de artigos escritos por Galeano dende o ano 2000. Os artigos tratan de temas actuais como á guerra de Iraq ou dos problemas que afectan a moitos dos países latinoamericanos. Incluso ten algunhas palabras para George Bush, ó que él denomina “o presidente do planeta”. Nestes artigos podemos ver unha realidade distinta a que nos ofrecen políticos, empresarios e medios de comunicación. En todos eles atopamos esa loita verbal que o escritor leva a cabo nos seus libros contra a globalización, os mercados e os gobernos que pensan e fan que todo no mundo teña un prezo, que todo se poda comprar e vender.

O día 12 Eduardo Galeano presentará no Auditorio de Galicia en Santiago as oito da tarde o seu último libro Espejos. Una historia casi universal, un libro no que se mestúran relatos que nos levan dende as Cavernas, ao Nilo pasando pola Fundación del machismo, polas Mans callosas, por La educación en tiempos de Franco, entre outros moitos temas. É un inventario xeral do mundo según a mirada de Eduardo Galeano. Para todos aqueles que teñan as mesmas inquedanzas que o autor sobre o que está ocorrendo no planeta, acónsellolles que o escoiten o vindeiro luns e que porsuposto lean Carta ao señor Futuro.

Verónica López Oseira.

Á Marxe, 1997

Nesta obra de Carlos Casares recóllense os artigos que o escritor publicou ao longo do ano 1997 no xornal La Voz de Galicia, onde tiña unha columna diaria. Pero esta columna estaba moi lonxe de ser un artigo de autor máis dos que abundan en toda a prensa de hoxe en día. E quizais esa fóra a causa do seu gran éxito entre os lectores.

Os temas dos que fala Casares nas súas obras non son os típicos que se soen tratar nestes artigos senón que son moito máis peculiares. Inicia o ano contando as aventuras dos seus animais na noite de fin de ano e acábao relatando as curiosas ocorrencias dun cabalo. Ámbolos dous relatos ocorren na vila de Xinzo de Limia de onde é natural o autor e que é testemuña de moitos dos feitos que se tratan nestes artigos. Profesores da súa infancia, curas, viaxes, anécdotas que lle ocorren a diario ou na súa nenez e adolescencia… todo é perfectamente válido nos seus artigos.

Ademais hai que engadir o uso do vocabulario e da gramática que fai. Calquera persoa de calquera idade pode ler estas pequenas obras e entendelas á perfección. Coma se dun diario se tratase, as palabras empregadas son as típicas da fala oral e non se busca un vocabulario de alta dificultade.

En definitiva, esta obra resulta moi entretida e agradable de ler, sen presas, cun pequeno momento de reflexión ao final de cada artigo. Pequenos detalles da vida diaria que se converten en momentos divertidos e sobre todo, entretidos para tódolos lectores. Unha boa forma de desconectar momentaneamente do mundo.

 

                                                                                                          

                                                                                  Andrea Carcacía Hermilla