Archive for febrero, 2008

Diario de un skin

Dejó aparcado un año de su vida por su trabajo. A lo mejor es que el trabajo es su vida. Lo cierto es que son pocos los que estarían dispuestos a dejar de ser ellos mismos para convertir su vida en una farsa durante todo un año. No es fácil estar en la piel de otro durante 24 horas al día, estar atento a todo detalle, ganarte la confianza del grupo para poder investigar y adentrarte como uno más dejando atrás todo sentimiento personal. No sabemos quien ha sido el famoso periodista que se ha marcado todo este reto que ha superado con éxito. Lo que conocemos es como se hace llamar: Antonio Salas. Y lo que si sabemos es que la pasión por su trabajo ha hecho que se embarcase en una arriesgada aventura: adentrarse en el movimiento neonazi español.

“Y es que los jóvenes son el principal objetivo de los nuevos fascismos. Adolescentes sin referencias históricas, que no han vivido otros regímenes políticos y que se sienten fascinados por la fuerza, el miedo o la protección que inspira pertenecer a un grupo de cabezas rapadas”

Pelo al cero, cazadora bomber adornada con svásticas y diferentes chapas de clara referencia al nazismo, pantalones ajustados, botas militares, música Oi! y “pasión” por el fútbol. Este es el disfraz tras el que se ocultan los diferentes miembros de un movimiento ya consolidado en España: el skin. Adolescentes enfervorizados siguen unos ideales que adoptan sin dudar como hechizados por la necesidad de pertenecer a un grupo, de sentirse protegidos, fuertes y poderosos. Y se convierten en colectivos realmente peligrosos ya que en ocasiones se hacen incontrolables. Pero, lo que es más alarmante es que tras ellos hay agrupaciones que utilizan a los skin a su antojo, denostándolos ante la opinión pública para no ser tachados por la sociedad de lo que si son en realidad: fascistas.

Tamara Novoa Alonso

febrero 29, 2008 at 10:28 pm Deja un comentario

Diario de un skin- Antonio Salas

“Creo que el miedo duele. A mí por lo menos me dolía. Sentía una terrible opresión en el pecho y en la boca del estómago. Y descubrí que aquella expresión estúpida: «el sudor frío», existe. Creo que pocas veces sentí tanto terror como en  aquellas noches.”Miedo es tal vez una de esas palabras consideradas válidas para describir lo que siente  uno de los buenos, pongamos Antonio Salas,  cuando aparca su vida y se decide a infiltrarse durante casi un año entre los malos malísimos, en este caso la cúpula del movimiento neonazi español.

De Antonio tan sólo sabemos que no se llama así, que lo suyo es un tan sólo un pseudónimo tras el que se esconde un “periolisto”- como dirían los propios skins- cuyas tendencias kamikazes lo llevan no sólo a meterse en la misma boca del lobo sino a pretender quedarse a vivir en ella.

Pasando sus días entre cervezas, patadas y sudores por la espalda, Salas pretendía averiguar si detrás de esa panda de descerebrados que para nosotros son poco más que unos minutos en el informativo de vez en cuando, había una personas, con todo lo que ello conlleva. O lo que es lo mismo, si las bombers, los puños americanos y las carencias capilares  podrían esconder algo similar a un hijo, un amigo o un vecino del quinto.Finalmente la experiencia de Salas se publica en 2003 bajo el título Diario de un skin, obra que no por densa deja de ser el resultado de una labor de investigación de las que hacen época. 

Cristina Castro Fernández

febrero 29, 2008 at 9:23 pm Deja un comentario

Las palabras de la tribu, Francisco Umbral

Memorias, ensaio crítico, retrato e anécdota únense da man de Francisco Umbral nun libro que reflicte toda a literatura española e sudamericana relevante do século XX por medio das descricións dos seus autores.

O umbralismo, levado ao seu maior nivel e combinado cun estilo directo e mordaz, enche as páxinas dunha obra na que ningún autor se salva da pluma audaz, arisca e crítica dun dos mayores prosistas en castelán da literatura actual.

Desde Rubén Darío ata Cela, pasando polos autores das xeracións do 98 e do 27 ou polos da dura posguerra española, estes retratos parciales e subxectivos fan un repaso do mellor e o peor da literatura de todo un século.

Non obstante, as memorias non só falan de estilo e literatura senón tamén de anécdota, vida e destrucción. “Estas memorias tienen una cosa vital, autobiográfica, donde la anécdota siempre se salva por la categoría, y a la inversa”.

Sen chegar a encadrarse nun estilo determinado, as descricións non se distancian da novela, da prosa, da poesía e do ensaio.

Un libro peculiar para un autor aínda máis peculiar, se cabe.

“Estas son sólo las memorias de un lector apasionado y de un escritor que, en el otoño de la vida, como diría el cursi de Benavente, quiere dejar constancia de sus amores y desamores definitivos”.

Elena Ramos Garea

febrero 29, 2008 at 5:44 pm Deja un comentario

Mujer en guerra, de Maruja Torres

Dice Maruja Torres que Vázquez Montalbán era tan tímido que no se atrevía a dirigirle la palabra en el ascensor, aunque estuviesen los dos solos y ella no pasara por entonces de ´´chica para todo´´  en la redacción de La Prensa. Está bien saberlo. Básicamente porque se señala así qMaruja Torresue entre el carácter verdulero de Maruja Torres y el comedido de Montalbán, existe una cuerda de infinitos matices para ser un buen periodista: consuelo para quienes queremos creer que el Periodismo es una profesión -una confesión, si se quiere-; pero de ninguna manera una categoría de carácter. Dicho esto, receto el libro a todos los que quieran estar en el extremo de la cuerda que representa Maruja Torres. A los otros, a los montalbanes, les digo que si algo van a encontrar en él es una lección magistral de estilo y estímulo. Sobre todo de estímulo.

Mujer en guerra no llega a ser reportaje, ni crónica, ni memorias; sino más bien algo en lo que todos esos géneros coinciden. Su género no tiene nombre y a fin de cuentas, ¿para qué dárselo? Es la expresión descatalogado que, como su autora, disfruta paseándose por las cornisas de lo establecido haciendo equilibrios entre lo correcto y lo escatológico.

Maruja pone de vuelta y media la plana del periodismo español, se ríe de su madre y se queda fresca dando cuenta de cuantos polvos echó en Beirut. Todo, al tiempo que deja entrever una sensibilidad descarnada. Por eso Mujer en Guerra -genial, irreverente, demoledor, odioso, género descatalogado- sea seguramente la única manera de dar cuenta de una vida como la suya. Ni reportaje ni biografía. La obra es, pura y llanamente, Maruja Torres destilada. El resultado, como la botella de Carlos III que lleva precavidamente en el bolso, no se puede entender sin aplicarle un poco de chispa.  

Carlos Prego Meleiro

febrero 29, 2008 at 1:05 pm Deja un comentario

Los cínicos no sirven para este oficio, Ryszard Kapuscinski

foto-kapuscinski.jpg

No se trata sólo de ser periodista, sino de ser un buen periodista. Sacrificio y estudio, así como una gran dedicación, son las claves para conseguirlo.

Con este libro podemos conocer el verdadero oficio de un periodista, a través de las experiencias de Ryszard Kapuscinski.

Sus palabras han llegado para mí como verdaderos regalos que, no sólo me han hecho ver cosas que desconocía, sino que me sirven de guía en lo que debo y no debo hacer, ya que, en muchas ocasiones, debemos abandonar ciertas cosas e incluso una parte de nosotros mismos para realizar nuestro trabajo. Este último lo conforman todos los que nos rodean, porque, como dice el propio Kapuscinski, “la fuente principal de nuestros conocimientos periodísticos son los demás”

Las dos entrevistas presentes en este libro, no nos permiten conocer de forma profunda a Kapuscinski, pero si nos muestran el camino que debemos recorrer a través de cada una de sus obras.

Una de las grandes cosas que he aprendido de este libro, es que no se puede hablar de algo que no se conoce y, la mejor manera de conocerlo es investigarlo. Debemos mostrar el mundo tal y como es y no como hacen los medios, a los que Kapuscinski critica por crear su propia realidad.

En el encuentro final de John Berger y Kapuscinski, el primero nos dice que la mejor manera de escribir un relato es escuchar, y, para mí, la mejor manera de comenzar el camino hacia el buen periodismo, es leer este libro.

Mª Agustina Guarc Ratque.

febrero 29, 2008 at 12:59 pm Deja un comentario

DIARIO DE UN SKIN DE ANTONIO SALAS

diario.jpgSe alguén non sabía que no ámbito da Universidade de Santiago de Compostela existe un dos grupos do Ku Klux Klan máis importantes deste país, a través do libro  Antonio Salas, o lector pode descubrir estas e moitas outras cousas relacionadas co mundo dos cabezas rapadas.

 

            Antonio Salas é un pseudónimo. O xornalista fai ben en levar un nome falso porque a súa vida corre perigo dende a publicación deste libro porque moitos dos skins que foron os seus ‘camaradas’ durante un ano teñen sede de vinganza polo abuso da súa confianza. Malia isto, Salas admite sentirse orgulloso de que a súa investigación servise, polo menos, para que moitos outros skins se panteasen se era un camiño axeitado o que estaban tomando.

 

            O libro está moi documentado e isto vírase na súa contra porque, as veces, faise demasiado denso con capítulos temáticos que o lector procura ler axiña para chegar os que máis interesan como o último onde narra a ‘caza’ dos afeccionados contrarios ao Real Madrid por parte dos Ultrassur ao final dos partidos do equipo merengue. Bótase en falta tamén unha explicación de como aconteceu a súa delatación por parte dun axente de policía o que lle obrigou a rematar coa infiltración.

 

            Sexa como for, o valor de este home (non houbera antecedentes de inflitrados no mundo neonazi en España) é admirable. En numerosas ocasións confesa o medo que sentía ao estar só (porque el traballaba sen protección), cunha cámara debaixo da bomber ante decenas de skins violentos que de descubrir a súas intencións non dubidarían en axustar contas.

Mª Tania Alonso González

febrero 29, 2008 at 12:43 pm

Viaxes con Heródoto de Ryszard Kapuscinski

herodoto.jpgHerodotus 450 a.C

 

O Ryszard Kapuscinski previo ao grande xornalismo soubo de Heródoto na universidade. Porén, onde realmente o coñeceu foi ao comezo da súa carreira profesional como un dos filtros de información no Estandarte da Xuventude. A redactora xefe do xornal onde traballaba agasallouno coa Historia de Heródoto para que o acompañase durante a súa primeira viaxe como reporteiro. Era a primeira viaxe na cal saía de Polonia e cruzaba unha das moitas fronteiras que ía atopar en numerosos ámbitos. Unha fronteira que non só o afastaba do comunismo, senón que tamén lle abría as portas dun mundo novo que lle suscitaba a curiosidade propia dun neno á vez que un medo atroz por afastarse do coñecido ata aquel momento. A Historia de Heródoto fixo dun Kapuscinski principiante a súa propia historia. Os dous reporteiros comparten ao longo do libro experiencias, reflexións e contradicións. Choques de civilizacións e as mesmas expedicións. Guerras inservíbeis, enfrontamentos e caídas de vítimas inocentes por razóns semellantes separadas por varios centos de anos. A través da lectura dalgunhas das reflexións políticas de Trasíbulo, Kapuscinski atopa unha crítica mordaz aplicábel á sociedade actual. Así é como o xornalista polaco comeza a ver a Heródoto como un amigo e ambas as dúas historias dos dous reporteiros se van fusionando e converténdose nunha soa. Cun estilo sinxelo e moi directo, Kapuscinski fai que mediante a profundidade das súas descricións viaxemos por lugares tan diversos como unha India espiritual, a China de Mao ou o caloroso Exipto. Fai que o acompañemos nunha expedición con nenos africanos polas selvas do Congo. Todo iso baixo unha grata crítica á sociedade que peca de soberbia, hipocrisía, materialismo e mesmo un excesivo racionalismo aos seus ollos.    

Silvia Mella Alonso

febrero 29, 2008 at 11:03 am

UNHA INFORMACIÓN DE POLISTÓVSKAYA

Una guerra sucia recolle unha serie de reportaxes de Anna Politkóvskaya publicados entre finais de agosto de 1999 e abril do 2000 no semanario Novaya Gazeta nos que a xornalista, a través de documentación e un amplo rexistro de persoaxes con censo, da testemuña da guerra en Chechenia e denuncia a Rusia de dar un golpe de Estado anticonstitucional neste país.

A guerra comezou de novo o 21 de agosto de 1999. A versión oficial dita que o lume de guerra foi provocado polos guerrilleiros chechéns ao atacar Dagestán e realizar atentados terroristas en Moscú causando centos de mortes. Segundo os chechéns e algúns disidentes rusos, a man do antigo KXB estivo detrás destes atentados. Casualidade ou non, Vladimir Putin, daquela un novo candidato pouco coñecido, sucedeu a Boris Yeltsin en decembro de 1999 e uns meses despois gañou as eleccións. O exército ruso ocupou as zonas fronteirizas e comeza un ataque aéreo e terrestre lanzando mísiles balísticos contra as principais cidades. A poboación civil foi evacuada fóra da república, cercaron a capital e no 2000 apoderáronse do seu governo. A partir desa data avanzaron cara outras cidades, poñen a Kadyrov como primeiro ministro, un antigo separatista agora prorruso, na administración chechena formada tamén por antigos separatistas. Meses más tarde foi asasinado e substituído polo seu fillo que se convertería en primeiro ministro e despois presidente, substituíndo a Adul Alkhanov.

A guerra termina no 2002 pero os combates continúan, os Kadyrov foron acusados por Anna Politkóvskaya de establecer un réxime militar de terror e de recluír aos pobos en guetos e conseguir así que “a república independentista convértase nunha reserva para os indios do século XXI”. Tamén os señores da guerra chechéns foron acusados de crimes de guerra contra os prisioneiros e civís rusos, os reféns e contra os propios civís chechéns. Os refuxiados instálanse en Ingushetia o Daguestán. A guerra silenciouse nos medios de comunicación rusos.

Irene Martín Crespo

febrero 28, 2008 at 11:08 pm Deja un comentario

La amante en guerra. Maruja Torres.

Maruja Torres fumando narguile“Beirut: una guerra me la dio y otra me la devolvió. La vida es muy extraña”. A veces la vida es un círculo que nos devuelve una y otra vez a los mismos lugares, a las mismas ciudades, a los mismos amantes. Beirut es el amor perdido de Maruja Torres, recuperado por un azar cruel del destino. Fue en el año 2006, durante el ataque de Israel al Líbano, cuando este lugar se instaló nuevamente en el corazón de la periodista, dejándolo en carne viva.

La amante en guerra no es un “libro de análisis ni de historia, sino de presentimientos”. Se trata de diario de guerra en el que la autora nos cuenta la vida que se respira en las calles calcinadas de Beirut y el sufrimiento de sus gentes. A medio camino entre la crónica y la novela, La amante en guerra es la confesión de una mujer traspasada por el dolor, que soporta con dificultad el padecimiento de su “ciudad-amante”, enferma por el cáncer de las bombas y la devastación de la guerra.

Maruja Torres en Beirut

Maruja pertenece a Beirut y Beirut pertenece a Maruja. La sola pluma de la escritora basta para evocar el olor del polvo, el tañido fatal de la muerte y el sonido ensordecedor de las explosiones. La fuerza de sus palabras y de sus metáforas logra que podamos captar la magia de una ciudad que aún destruida sigue siendo hermosa, como todo amor a los ojos de su amante.

Carla Losada Souto

febrero 28, 2008 at 6:05 pm Deja un comentario

ROSA MONTERO. «Entrevistas»

rosa-montero.jpg

Directa, sincera, “sin pelos en la lengua”, así es Rosa Montero. La valentía del padre en la plaza (fue banderillero), fue heredada por la hija en el mundo del periodismo. No le tiene miedo ni al toro más bravo, por mucho que este “envista”. Sin importarle  quien tiene delante, a quien va a entrevistar, lo “despelleja”, le pregunta todo aquello que los demás no se atreverían. Y ahonda hasta llegar a la herida. Muchos se sintieron acorralados, pero muchos otros también supieron salir airosos. Ser entrevistador es difícil, pero ser entrevistado por Rosa Montero puede ser que  lo sea aún más. Por si fuera poco, no se corta a la hora de expresar las sensaciones que le transmiten en sus entrevistas, tanto sean buenas como malas. Una cosa está clara: objetividad y Rosa Montero son términos antagónicos.

 

Para comprobar lo dicho basta con leer su recopilación de entrevistas de El País. Tuvo la oportunidad de encontrarse con personajes desde Pedro Almodóvar, pasando por Fraga, Harrison Ford, Paul McCartney, Indira Gandhi, Montserrat Caballé, Yasir Arafat, Margaret Thatcher…así hasta 22 entrevistas.  Personalidades a las que dedicó calificativos varios, tanto de admiración, de respecto como de desprecio. “Un susto encarnado en ex ministro” comenta de Fraga. “Firme, ambiciosa, conoce lo que quiere, manda mucho…” es su opinión sobre Claudia Schiffer, y ya no hablemos de su dedicatoria a Yasir Arafat, del que confesó sentir miedo… Así es Rosa Montero, una profesional auténtica. Una periodista distinta, con una identidad propia.

Sonia Fernández Cillero

febrero 27, 2008 at 11:48 pm

Older Posts


febrero 2008
L M X J V S D
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
2526272829  

Arquivo