Rosa Montero, Entrevistas

Tuve la oportunidad de viajar y de perderme a través de la historia. No hizo falta que me trasladase a un lugar en concreto y ni que tuviese mucho dinero para hacerlo. Solamente, necesitaba sentarme en mi escritorio y dejar volar mi imaginación. Allí, conocí a muchos personajes relevantes como Harrison Ford, Tina Turner, Indira Gandhi, Taslima Nasrin, entre otros. Todos ellos me aportaron cosa nuevas y me dieron una perspectiva diferente de cómo ellos vivieron el mundo.

Me sentí por unos instantes como una “Indiana john´s”destrozada por la dureza de la vida pero con fuerza para salir adelante. Me deje perder por la India junto a Indira Gandhi. Ella consiguió que me conmocionara su valor y sus ganas de hacerle frente a una sociedad machista. Después de mi paseo por tierras indias, aterrice junto a Paul McCartney. Lo ví bastante desmejorado por las drogas y a causa de ellas, desvariaba por momentos. Más tarde, me acogió en su casa Montserrat Caballé, y pensé que me había equivocado de lugar, no se como acabe allí. Se respiraba un ambiente de pedantería y estupidez por todas partes.

Pero todas estas sensaciones y emociones no serían posibles sin la particular forma de contar de Rosa Montero. Gracias a sus cuidadas descripciones y su manera de expresar aquello que esta viviendo, te hacen sentirte parte de ese coloquio entre amigos.

Merce Rey García

Áfricas, Bru Rovira

Kapucinski é decote un referente do xornalismo contemporáneo en canto que sempre fica identificado como un reporteiro que procurou a obxectividade nos seus escritos e nas súas reportaxes. Dise de Bru Rovira que é “o noso Kapucinski”. El mesmo se define como “xornalista de estradas secundarias”, e precisamente esa é a principal aportación deste seu libro ao mundo da comunicación e o xornalismo moderno.

En Áfricas, móstrase unha visión da realidade na que os protagonistas son os seres esquecidos das historias que a cotío saen nos medios de comunicación.

O autor aboga pola reportaxe plasmada nun libro, xa que no panorama actual do eido da comunicación este xénero a penas ten cabida. Foi sendo substituído polas novas que protagonizan persoas anónimas e que invaden xornais e televisión. A información na actualidade fica despersonalizada, cóntanse sucesos concretos, pero non se fala das circunstancias nin dos seus personaxes. Raramente coñecemos o contexto no que se producen moitos dos actos que son anunciados nos medios. Iso é o co que racha Bru Rovira nesta obra. Nela quedan recollidas as experiencias que el vive con xente concreta, non anónima.

O autor actúa como un mediador entre o que ocorre nos países en guerra contando con testemuñas reais e o lector (probablemente do mundo desenvolvido). Limita a súa función de xornalista a achegar acontecementos que non son recollidos polos medios de comunicación de masas a unha poboación que vive allea aos mesmos. Mostra unha realidade da que a maior parte dos xornalistas fuxen, e, contra diversas versións oficiais, establece aquilo que lle contaron os actores que el personaliza, identifica, describe e nomea.

Contradí en diversas ocasións o que os organismos oficiais afirman ou poden enviar ás axencias de información internacionais, relata o risco que os voluntarios, os misioneiros e os propios xornalistas corren ao acudir a estes lugares. Describe a morte dalgúns colegas e delata aos asasinos, das que anteriormente quixeron culpar aos conflitos étnicos.

Alonso Rodríguez Noemí, Grupo A (reseña abril)

Galicia, Galicia Manuel Rivas

 

     A Galicia, Galicia de Manuel Rivas é unha Galicia irónica obxecto dun frustrado conquistador romano que aproveita os ocos negros da democracia para transpirar as súas ansias totalitarias. O astuto conquistador, de nome Fraga, Manuel Fraga,  ten como propósito que Galicia sexa en verdade o mellor país do mundo. Un país no que os conflitos se solucionen enchendo o bandullo.  A golpe de patacas, cocido, mariscos e, se fai falla, un embalse de augardente. Todo está calculado: a onde non chega o poder de Fraga chega o axente especial Catoira. Como bo mandado, Catoira mete o fociño (menos o sentido) en todo conflicto de importancia para os intereses do seu xefe. Alí onde acaba o surrealismo comeza  a vida política galega. Este é o lugar onde unha festa da pataca sen patacas é posible. Esta é a Galicia oficial na que o totalitarismo trasnoitado medra e se reproduce.

     Manuel Rivas recolle nesta antoloxía pezas xornalísticas que conforman un todo coherente, dando pé a unha crítica compacta que se le coma un relato. O autor realiza unha radiografía da política do país en clave irónica, que ten  coma contrapunto a amarga realidade da corrupción no poder. Favores, conspiracións, festas, festas, festas e máis festas. Son as prediccións cumpridas do exercicio da liberdade crítica. É o poder do absurdo levado á práctica.

María Docampo

El año que trafiqué con mujeres, Antonio Salas

Antonio Salas sabe ser Antonio Salas, quen é de verdade, un skinhead e tamén un proxeneta. En definitiva Antonio Salas é un xornalista mutante. Traficou con mulleres un ano para saber que había detrás de tantas saias curtas, pintalabios baratos e matóns musculosos. E a verdade puido con el. Asqueado da vida aínda sacou azos para relatar a súa experiencia en El año que trafiqué con mujeres , e o que lle ofrece ó lector é morder a negrura de tantas verdades antes superficiais.

A historia tráxica é a da puta que non quere selo, é dicir, a da muller prostituída, e destas, o xornalista atopou a mancheas.

Dividido en capítulos que responden ós momentos cumio da súa infiltración, o libro vai tornando en  máis verdadeiro có que adoitamos coñecer da vida pero nada máis real ca ela. Con máis información e menos ignorancia mestúrase no lector o noxo e a impotencia: non é unha, son milleiros.

 

María Docampo