O lápis do carpinteiro. Manuel Rivas

Fai xa unos anos fun o teatro. Conchita en primeira fila erguíase emocionada e aplaudía. Os demáis, seguíndoa, érguiamos tamén os nosos corpos, embelasados pola obra. Embelesados pola historia. Os aplausos enchían o teatro.

Historia que anos despóis volvo a retomar. Emociónome ao rematar o libro, máis se cabe que ao saír do teatro. Leo a historia de Conchita e Paco. De Daniel Da Barca e Marisa Mallo. Amar nos tempos do cólera.

Penso en Conchita, en Marisa, que aínda vive. Poucas casas separan a dela da miña. Penso nesa Fronteira. Penso en Tui. Cavilo nesa guerra cruel que fai pouco máis de medio século dividiu a un país. Lembro a todos os espoliados, asasinados, presos e torturados. Daniel da Barca foi un deles. Esta historia é a súa historia. Pero desgraciadamente, mil máis poderiamos contar coma a súa. Quizáis moitas terían peor final. Porque non todo o mundo consegue risparse das gadoupas da morte dúas veces.

Unha historia de amor, nuns tempos onde o odio impuña a súa vontade. Imperio da violencia. Historia de melancolía, liberdade e nostalxia en tempo de guerra e de posguerra.

Un gran amor. Entre Marisa, filla dunha familia enriquecida polo estraperlo, e un médico e humanista republicano, Daniel. Fronte a eles a mirada vixía de Herbal, adicto ao réxime e garda da cadea. Amor separado por una reixa. Amor separado por unha guerra. Amor truncado xa que non hai liberdade.

Este libro é a testemuña dunha traxedia. Metáfora dunha guerra, ou de calqueira. Unha loita contra o esquecemento. Unha homenaxe a todos os que perderon a súa vida ou parte dela simplemente por defender unha república democrática. Por pensar diferente. Por non axeonllarse ante a ideoloxía asasina imperante.

Facer memoria é facer xustiza.

Clara Sánchez Vázquez  C