Áfricas, cosas que pasan no tan lejos.

Áfricas, cosas que no pasan tan lejos, un retrato das costumes da poboación, da miseria, da pobreza, da morte, das enfermedades que asolan ó pobo, das violacións, da mendicidade… Tamén das guerras e do comercio de armas. Das guerras esquecidas, das guerras de homes armados contra homes indefensos, e dos Señores da guerra.Do egoísmo, a hipocresía e da indignidade destes.

 

É unha lectura que fai perder a inocencia dos lectores dun país moderno, asentado na sociedade de consumo e “políticamente correcto”.

Bru Rovira pensa que o destino de África non ten ningunha esperanza, a non ser que, como dixo Borges, todos nós sexamos personaxes de ficción e que a auténtica realidade sexa outra.

 

Está presente tamén o eterno conflito dos reporteiros: retratar a realidade de maneira aséptica ou implicarse nela?. Chega con pensar na coñecida foto da nena a carón dun buitre que Bru Rovira retrata neste libro. Non debería prevalecer a axuda antes co traballo?.

Bru indaga tamén no xornalismo, profesión na que ninguén está “inmunizado contra el cinismo” e na que prima o “impacto” mais ca credibilidade.

Africas é sobre todo un espazo para a reflexión, do noso mundo, de nós mesmos e do papel do reporteiro de guerra. Ó fin e ó cabo a nosa relación con África é como dixo Rovira un sentimento “que es preferible ignorar lo que no podemos soportar; ignorarlo también porque, de saberlo, no podriamos soportarnos a nosotros mismos”.

 

 

Alba Silva Rodríguez